De conversatie begint na een ruim uur op het punt te komen dat de meest enthousiaste vragensteller zijn onbegrijpelijke vragen met toenemend stemvolume begrijpelijker tracht te maken of een nieuwkomer laat vallen nog meer van dit soort idioten op de fiets te hebben gezien. Ik geef er eerst weinig aandacht aan in de veronderstelling dat het 'speld in de hooiberg' hier aardig opgaat, maar als de lijdende voorwerpen toch daadwerkelijk voorbijfietsen kan ik mijn nieuwsgierigheid moeilijk bedwingen. Het tempo ligt niet hoog, dus ik neem de tijd om iedereen gedag te zeggen en fiets dan in 10 minuten het kwartier achterstand bij. Mijn eerste gedachte bij het duidelijk kunnen ontwaren van mijn ambtsgenoten is: 'het zal toch niet - ik kijk tegen twee keer mijn eigen achterhoofd aan..'. Vragenvurend rijd ik langszij en kom er snel achter met twee tamelijk volwassen jongens (30ers) uit Barcelona te maken te hebben. 'Jordi en Climent zijn de namen en we zijn in Istanboel opgestapt' - ontwaar ik tussen mijn eigen woorden door. Ik ben zeker welkom om een stukje mee te fietsen en mag blij als een kind met zijn zijwieltjes voorop rijden. Jordi is de jongste van de twee (32) en maakt een joviale indruk, Climent (39) is in eerste instantie meer timide. De conversatie verloopt moeizaam rijdende over een drukke weg, dus ik sleur de heren mee in een zoektocht naar een theehuisje. Het zoeken blijkt vergeefs, maar we slaan wel alvast in voor het avondeten en schuilen vervolgens onder het afdak van een gesloten cafe'tje. De dag vordert al dusdanig dat na aanhoudende stortregen besloten wordt vast aan het avondeten te beginnen. De heren beginnen aan een salade, wat mij de gelegenheid geeft mezelf kortstondig diep ongelukkig te maken met het inventariseren van de verschillen in gewicht tussen onze fietsen. De heren zijn allebei ervaren reizigers, zo maak ik op uit verhalen over Zuid-Amerika en Eurazie. Een vraag over een schatting van het aandeel reizend bestaan in de afgelopen jaren levert het antwoord 'de helft' op. De cultuurschok is groot als ik ontdek dat de voortassen van Climent bestaan uit kinderrugzakjes van 2 euro, door hemzelf voorzien van plastic geraamtes en omgebogen ijzeren haakjes - bij elkaar een oplossing die nog geen 2 procent kost van wat er aan mijn voordragers hangt. Waterbestendig zijn ze niet, maar een vuilniszak lost dit probleem grotendeels op. Ik ken een momentje van ongekende jaloezie als ik me door de romantiek van hun onbezorgde (werkeloze) bestaan laat meevoeren, maar weet donders goed zelf nooit te zullen kiezen voor dat wat zij ervoor hebben moeten laten.
Climent verhaalt over zijn reis door Bolivia, Colombia en Chili - een trip van in totaal 9 maanden - waarbij hij op een gegeven moment door een dronkaard beschoten werd toen hij niet gehoorzaamde aan zijn wens zich uit te leggen. Het in de linkerschouder geraakt worden door een kogel mocht echter geen argument zijn om het land (Colombia) niet te bezoeken. De meeste mensen waren er per slot van rekening fantastisch - al had een van zijn 'vrienden' gedurende zijn verblijf daar wel een andere 'vriend' omgelegd omwille van een meningsverschil, 'but that is just normal there.'
We slapen de eerste nacht op een rustige plek langs een rivier, verspeend van straatverlichting en pottekijkers. De volgende ochtend staan we op een schappelijke tijd op en rijden binnen een uur de regen in. Na een levensgevaarlijke afdaling, waarbij het onverroerlijk achterwiel van ondergetekende meermaals niet het gewenste effect van stilstand bood, zoeken we in het dorpstadje Amasra troost bij een kopje cay. Voor de lunch werd een overdekte parkeerplaats in het dorpscentrum gevonden waar een klein keukentje uitstekende tosti's serveerde. Een tosti op z'n Turks is een half brood met kaas en runderworst, tussen een panini-ijzer tot diamant geperst.
Als een plaatselijke bibliothecaresse lucht krijgt van onze aanwezigheid worden we in haar beste Engels van harte uitgenodigd om onze mail te komen checken in haar mediatheek. Wij gaan dankbaar in op dit aanbod om onze sokken wat te drogen en van het kloteweer maar het beste te maken door wat foto's en emails op het internet te prakken. We besteden de aansluitende dag tot etenstijd achter de schermen, waarbij de thee en Nescafe (blech) rijkelijk vloeien. Alles getrakteerd door de dame in kwestie natuurlijk, die in ruil ons gebruikt om haar Engelse vaardigheden wat op te poetsen en wat folders uitdeelt van het pittorreske havenstadje met onvoldoende toeristische activiteit. Wij vinden van niet, maar dat blijkt lastig uit te leggen. Het eind van de middag zal een bekende Engels docente ook nog even langskomen, die zullen we zeker willen spreken!
Voordat het moment zover is rommelen onze magen echter en voorzien we onszelf opnieuw van wat eten op de overdekte parkeerplaats. We vragen er ook meteen of we er kunnen overnachten, met deze stortregen is een dak boven onze tent geen overbodige luxe. Een aantal uren later blijkt dit alleszins mee te vallen en heeft Climent een beter alternatief gevonden. (De overdekte parkeerplaats bleek de volgende ochtend de plaatselijke bazaar onderdak te bieden.) Hij neemt ons mee naar het schiereilandje omringd met Ottomaanse muren, waar tevens de vuurtoren op pronkt. Een onmogelijke klim over gladde paden later staan we op het pikdonkere wandelpad dat rond de vuurtoren loopt - een dusdanig sprookjesachtige locatie dat ik bijna vergeet het ene regenvrije momentje van de avond slim te benutten voor het opzetten van de tent.
Een rondkijk over de mistige top biedt uitzicht over volledig Amasra en alle kusten eromheen. Links horen we het kapotslaan van de golven op de steile rotswanden, in de verte zien we de verlaten haven en rechts voor ons ligt de lagune waar al het toeristisme zijn verdere groei moet gaan doormaken. Met gemak de meest fantastische locatie waar ik tot nog toe heb overnacht!
 |
| From 14 van Termal naar de zwarte kust (Karasu - Zonguldak) |
 |
| From 15 Amasra |
 |
| From 15 Amasra |
https://picasaweb.google.com/duncan.huizinga/15Amasra#
No comments:
Post a Comment