Mijn rigoreuze 'nee' op zijn eerdere verzoek was hem vermoedelijk niet in de smaak gevallen, maar deze ochtend geeft hij nog weinig blijk van dit voorval. Het kwartje rolt nog altijd, dus ik begroet hem als een nieuweling en word tevens hartelijk ontvangen door de 'herbergier' die ik gisteren al ontmoet had. De avond ervoor had ik in een eettuintje een vers bereide vis naar binnen zitten werken terwijl de man in kwestie sfeervol (gemotoriseerd) het gras voor mijn voeten maaide. Hierna kwam hij gezellig in stilte een gesprekje voeren, zin gevoel voor mijn beperkte Turks bleek niet groot en ik was moe dus niet heel spraakzaam.
Deze ochtend gaat het vlotter en ik ontdek al snel dat er waarheid schuilt in het verhaal van de bedelende bediende; deze blijkt de zoon van de broer van de herbergier, van wie ik opnieuw het verhaal te horen krijg. Vader/broerlief licht naar verluidt met een keizersnede van zijn nek tot lies in het ziekenhuis en kan zodoende zijn (royale) theehuis en -tuin niet runnen. Het kwartje is inmiddels terecht, maar om de zoon (en mezelf) niet in verlegenheid te brengen geef ik de herbergier geen blijk van dit hernieuwde inzicht. De bedelende bediende neemt me dit schijnbaar in dank af, en terwijl ik weer eens met een behulpzame Turk die vier woorden Nederlands spreekt aan de telefoon word gehangen, krijg ik zowaar opnieuw een ontbijt voorgeschoteld. Aan de telefoon schakel ik snel over op Duits - op de een of andere wijze is het aanzienlijk makkelijker om een gebrekkig gesproken vreemde taal te ontcijferen dan mijn eigen moedertaal. Ik bedank de man - vriend van de herbergier - vriendelijk voor zijn aangeboden vertaaldiensten, 'aber Ich werde nur ein Nacht hier schlafen, also Ich erwarte keine Schwierigkeiten.' De telefoon gaat terug naar de overkant van de tafel waarna de herbergier zich verontschuldigt voor zijn moeten vertrekken. Ik mag van de zoon van de broer niet betalen en weet vervolgens niet of ik hem blij zou maken met een stiekem achtergelaten fooi. Ik besluit het niet te doen - 'baba' is eigenaar van dit alles en zo schraal lijkt deze het -ondanks zijn gezondheid- er niet vanaf te brengen.
Die middag rijd ik door Zonguldak, een grote stad met ongenadig steile hellinkjes. Een op de twee dolmuşchauffeurs reageert breed lachend bij de aanblik van mijn geploeter, de anderen geagiteerd of zelfs boos. Het kost me 3 uur om 40km af te leggen - inclusief de afdalingen met 40 tot 50 km/u - en bereik dan het moiste stuk kust tot nu toe. De zon, die eindelijk een dag lang een onvertrokken gelaat heeft laten zien, is dalende en ik kijk vanaf een weg op 500m(?) hoogte neer op (vuile) stranden, rotspartijen en eindeloze zee.
Ik maak mijn weg naar het strand, schiet daar een paar klussende 20'ers aan voor een kampeerplaats maar eindig die avond weer in een opgemaakt bed. Dit bed was te danken aan Hassan die me redde van een betonnen kampeerplaats door mijn Duits-Turkse vertaler te spelen.
Hassan is een pientere 65 plusser met een lang (6 jaar) werkverleden in Duitsland. Ik ben onder de indruk van zijn beheersing van de taal - dit was een goede 20 jaar terug en deze grijsaard spreekt het nog altijd aanzienlijk beter dan ondergetekende (-met een eindexamen in Duits 2). Hassan heeft geen pensioen en wordt zodoende door zijn zoons onderhouden. De overige stamgasten in het cafe trakteren hem om beurten op zijn sigaretje - dit zonder ogenschijnlijk afbreuk te doen aan zijn aanzien binnen de kring. Ik trakteer hem op zijn gebruikelijke flesje wijn van 5 lira dat hij met gekrenkte trots dankbaar lijkt te accepteren. Terwijl ik zelf mijn bordje sardine-achtige visjes en salade wegwerk hebben we een fijn gesprek en ik voel me opnieuw erg welkom in Turkije. Ik zeg Hassan vast vaarwel en kruip in de kamer achter deze strandtent onder de wol.
De volgende ochtend kom ik rijkelijk laat lui weer onder de wol vandaan en knijp in mijn handjes als ik een korte onweersbui zie passeren zonder mijn tentje nat te regenen. Ik hobbel even het dorpje binnen om in het plaatselijk internetcafe een en ander aan mails te versturen en zie vervolgens Hassan zich bij het theehuisje aan de overkant zetelen. Als ik klaar ben schuift hij vaderlijk een kruk bij en gebaart me een kopje çay in de hand. Als ik terugga naar de strandtent om mijn fiets op te zadelen vergezeld hij me en vertilt hij zich zonder morren nog even aan mijn fietstassen. Ik zwaai hem uit en beloof een kaartje te sturen, dat heeft de beste man zeker verdiend!
 |
| From 14 van Termal naar de zwarte kust (Karasu - Zonguldak) |
 |
| From 14 van Termal naar de zwarte kust (Karasu - Zonguldak) |
 |
| From 14 van Termal naar de zwarte kust (Karasu - Zonguldak) |
No comments:
Post a Comment