Om 12 uur rijdt ik Adapazarı binnen (Sakaray voor ingewijden, ook plots als zodanig aangegeven op de verkeersborden) en neem eenmaal in het centrum de gelegenheid om kettingspray te kopen. De vorige was achtergelaten in een cafe in Termal - navragen leverde een verward kijkende keukenbediende op die met alle plezier olijfolie over mijn ketting wilde sprenkelen.
Fietsenmakers zijn er niet veel in Turkije en de autowerkplaatsen zijn doorgaans aanzienlijk beter uitgerust met dit soort spul, zodat ik daar mijn heil zocht. Een bureau in het midden van een onverlichte ruimte zo groot als een doorsnee Nederlandse supermakt wordt bezet door een vriendelijk kijkende 30er met een glaasje çay voor zijn neus. Hij loopt even mee naar buiten, kijkt hoe ik mijn vingers weer eens ongeneeslijk smerig maak aan mijn ketting, en trekt onder een hoop rotzooi een gebruikte '3M' spuitbus vandaan waarvan ik op het etiket verder enkel het woord Silikon ontwaar. Ik knik instemmend en doe aanstalten om te betalen, maar dit mag natuurlijk niet. In ruil vergezel ik hem bij zijn volgende kopje çay en als vanzelfsprekend wordt zijn lunch - een panini kaas en ketchup - gehalveerd. Ik praat in eenvoudig Engels wat over de reis, mezelf en over dat het kleine stukje Turkije dat ik inmiddels door de mist heen heb kunnen waarnemen inderdaad erg mooi is. Dan volgen mijn hartelijke Teşekürlers en fiets ik verder richting noorden.
Een tocht door aanzwengelende gevoelens van heimwee volgt en ik bereik de kustplaats Karasu. Mijn hoofd en zelfs mijn maag staan op onweer, maar dit weerhoudt een nieuwsgierige 16er in schooluniform er niet van zijn fiets even te showcasen, en mijn meditatieve naar-de-zee-kijken te verstoren. Ik kon het hem niet kwalijk nemen - heb zelfs waardering voor de ondernemingszin en durf die ik mezelf op die leeftijd niet zag vertonen. Ik gun hem een sigaretje naast me te roken, maar gebaar dan vriendelijk mijn tocht weer te vervolgen. Hij begrijpt de hint (of moet eenvoudigweg de andere kant uit?), want ik mag weer alleen rijden.
De lange kustweg oost toont eerst nog de littekens van een toeristenoord in verval - hoewel de benaming 'verval' het nog geen recht doet - maar verandert dan langzaam in een wat onvervuilder omgeving.
Ik heb het gehad voor vandaag en rijdt voor een nieuwsgierige blik tot aan de ingang van een verlaten tankstation tussen de duinen. De bovenverdieping oogt goed bewoonbaar alleen is helaas enkel de glazen deur van de benedenverdieping al voor me ingegooid, en het zelf ingooien van de deur boven gaat me te ver. Ik ga even een momentje zitten en geniet van de zon die om 16u eindelijk zijn onbetrokken gelaat toont. Een tankstation verderop maak ik 'even' van het toilet gebruik - iedere (vakantie)fietser kent vermoedelijk het genot van de bretels, zeker in combinatie met de sta-plees - en weer een verderop vervang ik het brood dat op raadselachtige wijze in een verscheurd plastic zakje was veranderd gedurende mijn wc-avontuur. Hier staat weer een afvaardiging van het çay-verbond, die mij twee glaasjes voorschotelen zonder veel woorden te wisselen.
Vastberaden om mijn slaapplaats te hebben gevonden ruim voor de zon vertrekt, probeer ik mijn geluk nog eens wat verder van de hoofdweg verwijderd. Ik rijd achterop twee heren die hartelijk lachen om mijn verzoek van een kampeerplaats zonder honden. 'Loop maar een stukje mee.'. Er wordt mij een plaats gewezen in het midden van het dorp-zonder-centrum - tegenover en oude-mannencafe. 'Make cadır, then çay!' - ik knik instemmend. De delegatie nieuwsgierige jochies is binnen luttele seconden gearriveerd en het Turks vragenuurtje gaat in. Ik laat weer mijn inmiddels uitstekende beheersing van het Turkse 'Anlamıyorum' - 'ik begrijp er geen barst van' - verbaal en non-verbaal blijken, maar met handen en voetenwerk komt in ieder geval over dat ik een Hollandse Duncan (Doekan?) van 22 jaar oud ben en dat ik naar Trabzon fiets.
Ik zal later nog even uitwijden over de Turkse taal, nu eerst de strategie m.b.t. de nieuwsgierige jongelui. Ik had het in Albanie ook al veel gedaan - moe of niet, het onmogelijke gesprek toch aangaan met de jonge toeschouwers. Ik heb me tot nu toe overal respectvol behandeld gevoeld, maar haal er desalniettemin nog een aardige extra dosis vertrouwen uit om ieder even een keer in de ogen gekeken te hebben. De ervaring is keer op keer leuk, maar het kost soms moeite na een dag fietsen om er ook nog een zwerm 'hello'-'how are you' vliegjes bij te hebben.
De tent staat en ik betreed het cafe'tje - een schuur aangekleed als huiskamer met in een hoek een 'enorme' flatscreen televisie. De twee heren van eerder zitten te kaarten met twee andere heren en ik wordt enthousiast begroet met een bijgeschoven stoel. Het woordje buiten de deur is bij de heren net zo goed ontwikkeld als mijn Turks, dus ik pak na wat minuten toekijken mijn taalgidsje erbij en ga weer verder wat op te maken uit de Turkse grammatica. Nu en dan steekt een nieuwsgierig gezicht door de deur en doe ik weer even 'merhaba' en handjeschudden. Ik krijg een caravan aangeboden - dank daarvoor vriendelijk, de tent staat toch al en het zou zou verrekte zwaar fietsen worden - dus ik laat de man op zijn minst mij trakteren op een heel brood belegd met kaas en worst. Van avondeten zou het niet meer komen.
De eerste hap is binnen of er vallen een paar woorden Duits; een jongeman van eind twintig stelt zich voor en ik vergeet zijn naam direkt. Hij was in Wenen opgegroeid met Turkse ouders. Hij spreekt beide talen even vloeiend, obwohl het snelle Weense dialect me nog wel enige moeite kost. Ik kan mijn verhaal in volle glorie doen en hij vertaalt voor de rest zonder een pauze te laten vallen. De oudere mannen om me heen vermaken zich opnieuw met de inmiddels beter begrepen vreemdeling, die onderhand toch echt de thee moet gaan afslaan - al was het maar omdat zijn maaginhoud ook grenzen kent.
Er wordt met zonsondergang een korte strandwandeling ingezet en ik mag even van dichtbij meekijken hoe met bootjes, traktoren en een groot visnet een kleine 6 kilo aan sardine-achtige visjes naar binnen wordt geharkt. De 700 meter terug naar het cafe wordt op een bevriende traktor afgelegd en ik zeg ieder gedag als ik om half 10 de tent in kruip. Met de Weense jongeman spreek ik af de volgende ochtend çay te drinken, maar het bleek toen helaas te lastig nog te achterhalen waar hij dan woonde.
Ik lig een halfuur later wat in te dutten en toen openbaarde zich de grap van de avond. De minaret op 10 meter afstand van mijn tent - een 3 meter hoge houten paal met 4 luidsprekers - was door mij volstrekt over het hoofd gezien. Het gebed begon met geluiden van telefoontoetsen, dus ik had in eerste instantie nog het gevoel waanzinnig in de zeik genomen te worden. Het gebed van de volgende ochtend half 6 bevestigde gelukkig dat dit niet het geval was.
Ik moet bekennen dat als ik een vreemdeling een kampeerplaats zou wijzen, naast een kerk op Nederlands grondgebied, ik ook niet stil zou staan bij dat de kerkklokken wel eens nachtrustverstorend kunnen werken, laat staan dat buitenlandse tenten doorgaans geen dubbelwandig glas kennen.
Gelukkig was er een vroege vogel die mij vanuit zijn tuin correct inschatte als een reiziger in nood, en op zijn slippers toesnelde met een warm kopje çay. De held!
 |
| From 14 van Termal naar de zwarte kust (Karasu - Zonguldak) |
 |
| From 14 van Termal naar de zwarte kust (Karasu - Zonguldak) |
 |
| From 14 van Termal naar de zwarte kust (Karasu - Zonguldak) |
No comments:
Post a Comment