Onze aankomst in een nachtelijk Thessaloniki (per bus vanuit Korce, ALB) had geresulteerd in een slaapplaats tussen opgedroogde uitwerpselen van aan mens- of hondachtigen. We slapen in een pand dat ooit een 'florerende' botenshowroom lijkt te zijn geweest, maar anno 2011 een slaapplaats voor junkies biedt - zo horen wij de volgende ochtend van Christos. Chris is een jong ogende dertiger die zijn eigen tankstation runt, hemelsbreed op 200m van ons junkiehol verwijderd. Een masters-degree in Finance, behaald in Engeland mocht hem niet helpen om van zijn 1.2 miljoen investering in zijn etablissement een snel succes te maken. De economische malaise in Griekenland wordt tussen de regels even besproken, waarbij een blik van berusting domineert. Ooit vertrekt hij naar Australie, maar eerst nog 10 jaar dit ding afbetalen. Met een tas vol proviand, twee tostis en vier koffie in onze magen - op kosten van onze gastheer - wijst hij ons de weg naar waar wij onze volgende bus vinden; dit industriele afvoerputje van Griekenland uit. Christos, je bent een held!
Na een luttele 6 uur te hebben gespendeerd in een chaotisch Thessaloniki - waarvan hooguit 'e'en gewenst - kunnen wij instappen in onze bus. De 5 extra gespendeerde uurtjes werden achtereenvolgens opgevulde met het zoeken van een Vodafone-winkel voor een simkaart, het vinden van de juiste organisaties voor een busticket naar Kavala, het terugvinden van eerderbezochte Vodafone-winkel voor het ophalen van Yuri's vergeten paspoort (kopieerapparaat), het bellen van de eigenaar omdat deze gesloten blijkt, het opnieuw spurten naar het busstation door de avondspits en uiteindelijk een kleine stop bij een kebabtent want de geplande bus was gemist. Onze roekeloze tocht door een stad die geen fietsers lijkt te kennen - wel bergen fietsenwinkels - deed meer dan een hoofd draaien, bovenal die van de buschauffeurs waarmee we een wedstrijdje leken te hebben om wie er vooraan mocht fietsen.
We stappen om 10u uit in een verduisterd Kavala, alwaar ons 1 april avontuur zich vervolgd. Hotels in Kavala blijken (te) duur en een uur later zijn we nog geen centimeter opgeschoten in onze zoektocht naar een kampeerplaats. Als ik in een verwoede laatste poging om bij de inboorlingen informatie in te winnen nog eens een restaurantje verstoor, krijg ik een joviale eigenaar aan de bar die ons op een oude camping een tal kilometers verderop attendeert. 'Of wij niet eerst even een 'snack' lusten, wij moesten wel moe zijn na een lange dag?' Yuri trekt de stoute schoenen aan en bestelt meteen een bier bij en wij genieten van een bord eten dat we in geen maanden voor onze neuzen hebben gehad. Zeewater genoeg buiten, echter deze Griek lijkt geen gras te laten groeien over zijn voorliefde voor vlees zonder vinnen of schubben - we zullen al met al een goede kilo hebben buitgemaakt! Alsof de armoede (geestelijk?) van onze gezichten af was te lezen blijkt ook dit alles op kosten van de zaak - hij wil niks weten van een rekening. Met enige pijn in ons hart (en buik) verlaten we zijn gezelschap - zonder slaapplaats is het niet ontspannen feesten voor een fietser. Bij onze uittocht uit Kavala neemt ons vertroebeld gezichtsvermogen nog wat waar van een glorieus aquaduct uit oude Griekse tijden, maar onze aandacht gaat vooral uit naar het in een rechte lijn blijven rijden.
We slingeren ons zelf tot aan de poorten van camping Irina die absoluut gesloten blijkt te zijn, maar Yuri en Duncan zijn net als eerdere nachten niet voor een gat te vangen. Net als alle spullen het hek over getild zijn en onze tenten een stabiele gestalte krijgen blaffen een duitse herder en een langharige dalmatier ons met knikkende knietjes naar binnen. Het eerstvolgende uur houden onze vrienden de herinnering vers dat het negeren van een groot hangslot op het hek - zelfs al is het een camping - allicht niet een slimme zet was. Ik heb met enige vlugheid nog al mijn tassen naar binnen weten te sleuren toen de knuffeldiertjes opdaagden, maar Yuri leek het leuker om het spul onder toeziend oog van de twee lieverds te laten staan. In een semi-heroische staat van ontnuchtering ben ik de beesten sluipenderwijs te slim af en schuif alles snel bij Yuri's tent naar binnen. Yuri's tegenvoorstel was om maar gewoon de politie te bellen, maar op dat moment had ondergetekende nog liever een stel tanden in zijn onderbeen dan uit te moeten leggen dat we daar inderdaad niet hadden moeten staan...
Gelukkig bleef het voor de diertjes bij blaffen tegen het tentzeil, en als verwacht konden wij de volgende ochtend rekenen op baasjes die ze in toom hielden. Terwijl wij de 7 kleurtjes uit onze fietsbroekjes wasten bleven de twee lobbesen ons geluidloos aanstaren. De grootste mond kwam verdomme zelfs nog even zijn neus door mijn gespannen handjes laten kietelen! Hadden zij ons gisteren even tuk...
Twee dagen later - enigszins bekomen en high van adrenaline, caffeine en serotonine - ben ik met een agressie op de pedalen aan het stampen alsof de staarten van de beesten in kwestie eronder liggen: komt er weer zo'n waaghals van voren op me af kletteren. Ik zit net op het hoogtepunt van een stevig Metallica-nummer en schreeuw het beest met ongekende agressie tot uit mn tenen weer terug z'n tuin in.. WHOAH! Wat een ontlading! Van mij hoeven de hondjes niet meer, al schijnen ze d'r in Turkije helaas ook wel fan van te zijn.
 |
| From 12 Griekenland |
 |
| From 12 Griekenland |
 |
| From 12 Griekenland |
No comments:
Post a Comment