Aan chronologie van posts wordt op deze site werkelijk geen enkele waarde gehecht, maar voor mijn eigen boekhouding pas ik de data altijd wel even aan naar een geschikte positie in de kalender. Zodoende verschijnt op 15 mei nog dit bericht over ons bezoek aan Istanboel - mijn gedachten over deze stad hadden nog enig rijpingsproces te doorlopen.
Vooropgesteld - iedereen die zegt dat Istanboel prachtig is moet zijn ogen even uit laten spuiten/vervangen. De stad is een waanzinnige rotzooi, de straten zijn vuil en het lawaa"ige verkeer neemt een (te) dominante plek in het straatbeeld in. Momenten van rust zijn er zeldzaam en voor deze jongen was het allemaal even teveel. Drie maanden van hard fietswerk om de stad op tijd te bereiken en zodoende mijn lieve vriendinnetje er weer kunnen knuffelen was uitputtend en de stad bied eenvoudigweg geen rust. De omstandigheden waren er gewoon niet naar om de stad met een fris gemoed te genieten.
Nu, vele kilometers verwijderd van de stad en inmiddels weer een flinke lading frisse lucht in de longen is er tijd voor reflectie op de mooie dingen in de stad.
Allereerst was daar dus het vriendinnetje, een waanzinnige ervaring voor mij - al ruim voor het moment van aankomst. In eerste instantie waren de plannen dusdanig dat alleen Yuri zijn vriendin Janna er zou ontmoeten, maar toen we dichter bij de stad naderden en ik langer zonder een tastbaar vriendinnetje had gezeten begon er vanalles vreselijk te kriebelen en besloot ik uiteindelijk toch een heel serieus verzoek te doen aan Nathalie mij ook op te komen zoeken. Ik had verwacht bij vertrek dat de eerste weken het lastigst zouden zijn en er gedurende tijd erna meer en meer gewenning op zou treden aan het elkaar missen. De eerste weken in Frankrijk bleken echter niet zo'n probleem, wij zaten nog met z'n tweetjes vers in mijn gedachten. Het was na het verlaten van Frankrijk dat door de toenemende vervreemding dankzij taalbarrieres er meer tijd kwam voor gezwijmel.
Als de dag van aankomst ik in Istanboel sta te wachten bij de tramhalte aan de Galata-brug (de beroemdste van Istanboel - denk aan de vissers) gaat er een stroom emoties door me heen die ik nog nooit van mijn leven in een dusdanige cocktail heb gevoeld. Waanzinnige onzekerheid, spanning, opluchting, verdriet, blijdschap, trots en slapte. Ik heb vermoedelijk 40 minuten met steenkoude voeten in sandalen staan ijsberen terwijl winkeleigenaren zich vergaapten aan mijn markante verschijning. Ik had een roosje in mijn hand dat met enig gemak liet raden met welke bedoeling ik daar wachtte, enkel leek de plaatsvervangende pijnlijkheid van de situatie om mij heen wel voelbaar toen na een minuut of 20 ik weer aan hetzelfde rondje stoelendans kon beginnen.
Dan arriveert Nathalie en is alle zorg weg als bevroren tenen voor de zon. Er is een stukje thuis gearriveerd dat ik weer even in mijn armen mag houden :). Mijn verliefdheid van maanden eerder is op slag weer bevestigd en ik geef me over aan mijn vermoeidheid als ik Nathalie (gemeen dat ik ben) zelf ook even de weg naar het hostel laat zoeken. Het beste dat over dit hostel geschreven kan worden is dat de eigenaar het goed bedoelde en wij voor een tweepersoonskamer met een schoon bed (-snel opgelost-) een prijs betaalden die je in andere hostels voor een gedeelde kamer betaalt.
We hebben een heerlijke week in de stad die geen rust biedt en zodoende blijven we allebei even afgepeigerd als op het moment dat we de stad binnentreden.
No comments:
Post a Comment