Omwille van enige haastigheid omtrent het 'op tijd' (lees: ingevlogen vriendinnetjes) bereiken van Istanboel hebben Yuri en ik gisteren en vandaag wat gefraudeerd. We zijn eerst heel Montenegro doorgebust, om in de hoofdstad Podgorica op een verlaten bovenverdieping van een woonhuis te slapen, waarna we vanochten op de fiets de grens met Albanie overstaken. Wat ons hier te wachten stond overtrof mijn stoutste verwachtingen:
Zondag 28 Maart - We rijden over de 'hoofdweg' naar Shkoder - waarvan vermoedelijk een vijfde ooit geasfalteerd is geweest, de rest permanent onverhard - een maanlandschap waar af en aan zwaarbeladen vrachtwagens (met gevaarlijke lading) tussen minimaal 30 jaar oude Mercedessen (90% vd autos in Albanie) door manouvreren. Jong grut (tuigh?) hobbelt wat mee en gaat aan je fietstassen hangen - wij weten niet of er sprake is van speelsheid of zorgelijke hebzucht en Yuri kan zijn achterband tot 4 keer toe opnieuw oppompen terwijl busladingen forenzen (op zondag) ons het hele mogelijke spectrum aan gezichtsmimieken toekeren. Eenmaal in Shkoder komen de eerste minaretten de trommelvliezen ten gehore en worden we na wat onderhandelen -met fiets en al - een tweetal busjes in gesodemieterd. Twee uur later sta ik bloednerveus in een schemerend Tirana te wachten tot Yuri's chauffeur ook de weg heeft gevonden en wij gaan op zoek naar een schuilplaats. In een zijstraat van de 'road downtown' (piccolo van een te duur hotel-) vinden wij een alleraardigst hotel voor 20 per nacht in een tweepersoons bed. Twee uur eten en stadbanjeren later bevind ik mij tiepend achter een toetsenbord - morgen op weg naar Griekenland.
