Geduld om het badhuis te bezoeken heb ik toch niet, dus weer verder. Bij het uitrijden van Havza beland ik op de autostrada die me door twee veel te grote, donkere tunnels leidt. Terug tegen de verkeersrichting in behoort helemaal niet tot de opties, dus doorkachelen tot de eerstvolgende afslag en netjes de parallelweg op. Twintig kilometer vlakke valleigrond volgt, en weer mazzel met meewind maakt dat ik een uur later de bergen van Amasya om me heen op zie staan.
Amasya wekt indruk. Bij de eerste supermarkt wordt wat overbodig proviand ingeslagen en dan rij ik het beeldschone centrum in. De twee minuten er rondrijden doen me besluiten er een nachtje extra aan te willen besteden, maar de zoektocht naar een betaalbaar onderkomen in dit toeristisch oord is tevergeefs. Twee knullen willen met me meefietsen als ik de stad verlaat, ik wil niet, en als ze me vervolgens om bahşiş vragen neem ik onvriendelijk afscheid. Ik had ze enige tijd niet begrepen, Nederland (West-Europa) kent nu eenmaal geen fooiencultuur, maar even nadenken achteraf leerde dat ze vermoedelijk nog dreigden met het leksteken van mijn banden. Zodoende was terugkeren naar Amasya voor mij even geen optie meer en nam ik in gedachten al afscheid. Gelukkig vind ik wat kilometers verderop een prachtig beschut plaatsje waar ik alsnog mijn tentje opzet. Als er een man met jachtgeweer over het veldje aan komt banjeren vraag ik even voorzichtig of er geen probleem is, maar deze antwoord geruststellend dat hij op jacht is naar slangen..
Sedat is de naam; vader van een 8 maanden oude dochter, 6 jaar oud zoontje en even een maandje vakantie. Het gezin woont op de benedenverdieping van baba-anne's (pappa's mamma) onderkomen, die dit derde kleinkind wel ziet zitten. De proviand blijft in de tas, grootmoeders kookkunsten worden op een dienblaadje gepresenteerd en ik haal dankbaar mijn camera tevoorschijn.
(Dat de gemiddelde Turk maar moeilijk met mijn camera overweg kan mag van mij inmiddels een feit heten; op negen van de 10 foto's zie ik mijn eigen gezicht net vertrekken om 'eerst het knopje half en dan..." te zeggen.)
's Avonds een kopje thee na en de volgende ochtend op een lege fiets richting stad.
Mijn ritme is onhandig, want bij iedere moskee die ik aandoe hangt nog een groot slot aan de deur. "Uurtje of elf, twaalf" antwoordden de schoonmakers bij doelwit nummer vier; het is half 9, dus dan maar naar de tombes.
Amasya is een fijne stad. Het centrum is een prettige mix van modern en oud, de actieve rivier die door het dal loopt geeft verkoeling op de zonnige dag en de indrukwekkende bergen aan alle zijdes maken het tot een knus geheel. De bergpartij aan de noordzijde biedt onder andere plaats aan het Harsene Kalesi (kasteel) en de in de rotswand uitgehouwen graftombes van de Koningen van Pontus (333-26BC). De Hittiten zouden Amasya al ruim 5500 jaar voor Christus hebben betrokken en sindsdien zijn een indrukwekkende veelheid aan volkeren de stad gepasseerd die allemaal hun eigen steentje bijdroegen of weghouwden. Tot mijn hoogtepunten behoren de stuk voor stuk prachtige moskeeën, Ottomaanse huisjes aan de rivierkant, het unieke aanzicht van het fort op de bergtop en de erg mooie boulevard en voetgangersbruggen over de rivier.
's Avonds is de stad als het even kan nog mooier dus ik maak het laat. Als ik terug fiets voel ik de bui al hangen, en warempel - oma zit inderdaad op het balkon bezorgd te wachten op mijn verschijning. Ik moet de neiging onderdrukken de discussie aan te gaan 'dat ik oud genoeg ben om een avond in Amasya door te brengen', de vorige 100 dagen op eigen beentjes gingen ook prima.
Turken hebben de neiging om rond een uur of 9 nog een flinke bak zwarte thee naar binnen te werken en zo ook hier. Op mij heeft dit vervolgens het effect dat ik nog minstens een uur klaarwakker naar de muggen kan luisteren, daar ik geregeld om half 10 al m'n tent in kruip. Geen slangen in ieder geval.
 |
| From 18 Amasya |
 |
| From 18 Amasya |
 |
| From 18 Amasya |
No comments:
Post a Comment