Deze ochtend wordt dit herhaald en ik zeg hierop het wel gezellig te vinden een kopje koffie te drinken. Godzijdank - ironie aanwezig - hebben ze gewone zwarte filterkoffie! (Over de duivel die Nescafé heet zal ik hier niet verder uitweiden dan dat vanaf Italië geen andere koffie meer bestaat dan deze bagger.) Een zeer leuk gesprek volgt waarin ik mijn verhaal doe en zij het hunne.
Bleiswijk is bekend, ze hebben jarenlang in Nieuwerkerk a/d IJssel gewoond, maar zijn inmiddels naar een suburb van Arnhem verhuisd; een flatje dat zonder gedoe verruild kan worden voor het bestaan in de camper. Arie blijkt theologie te hebben gestudeerd en heeft lang in een ziekenhuis in Gouda als prediker op de oncologie-afdeling gewerkt. Ik ben onder de indruk als hij over zijn werk vertelt, en het lijkt bovendien opmerkelijk veel raakvlak te hebben met wat ik denk te weten van de professie van mijn hoogsteigen moeke. Verder is Arie, gezien mijn eigen zoektocht naar de betekenis van religie voor mijn lieve vriendinnetje en dus ook voor mij, een boeiende gesprekspartner.
Als we het over Turkije in cultuurhistorisch opzicht hebben dan laten we nog even onze gedachten gaan over hoe het land er uit zou zien zonder een Atatürk als icoon. Arie vreest dat het getorn van Erdoğan (huidige en voorlopig toekomstige premier van Turkije) aan dit symbool de natie zijn instabiele eendracht zal doen verliezen. Ik beschouw mezelf niet een expert op dit gebied, en al heb ik niet veel Turken goeds horen spreken over Koerden, verder leek het toekomstbeeld me wat duister.
We moeten afscheid nemen want zij willen nog graag Hattusas bekijken en ik moet met trillende handjes van de eerste drie fatsoenlijke koppen koffie sinds maanden mijn tent opruimen.
De taxichauffeur blijkt een tamelijk geslaagde autodidact Engels en vertelt me alvast in Yozgat niks te gaan vinden om mijn fiets te laten repareren. Het wordt voor de zekerheid nog even bij een pompstation nagevraagd waar ze wel een fietsenmakertje weten. Ik word met bagage en fiets voor de deur afgezet en duim voor het leven van mijn fiets. Ik kan er lang over verhalen, en had natuurlijk mijn instinct in te grijpen moeten volgen, maar laat uiteindelijk de fietsenmaker - in een poging de tandwielen te verwijderen voor het vervangen van de kapotte spaak - mijn achterwiel nog met een hamer bewerken alvorens ik me neerleg bij de wanhoop van de situatie.
Ik zit even stuk. Ik werd het fietsen nu en dan al goed zat, maar kan het ding nog niet missen. Ik vertrouw de fiets niet meer nu naast de slag in mijn wiel door de gesprongen spaak er ook een met hamer bewerkte as en verbogen tandwielen bij komen kijken - geen bergen meer op of af op deze jongen. Ik heb het ding nog wel nodig om mijn bagage aan te hangen, dus zodoende wordt er knullig weer een as in gehamerd om mij naar het busstation te laten lopen. Ik voel me wat in mijn trots gekrenkt wetende dat ik niet op mijn eigen voorwaarden een eindje kan breien aan het fietsen, maar ben tegelijkertijd blij de laatste kilometers naar Cappadocië per bus af te leggen. Het had nog aanzienlijk zwaarder geworden dan ik had verwacht, mede door het warme weer en de eindeloze saaie landschappen landbouwgrond die volgen.
Ik sta 's avonds in een donker Kayseri me wat ongemakkelijk te voelen omdat ik een tweede scenario Thessaloniki aan voelde komen, maar kan dan gelukkig nog mee op een bus richting het Göreme National Park. In Avanos vind ik lopend met de fiets aan de hand een leeg bouwterrein tussen de woonhuizen en plant er brutaal mijn tent voor de nacht. Bij het openen van de rits de volgende ochtend zie ik de luchtballonnen al hangen - het pretpark is bijna bereikt. Ik krijg een kop thee van de buren en wandel naar de plaatselijke fietsenmaker die ditmaal wel bereikt dat mijn spaak vervangen wordt. Ik kan zodoende de 15 kilometer naar de camping in Göreme nog op de trappers afleggen, maar besluit vanaf daar dat de reis er voor mijn metalen kompaan op zit.
 |
| From 19 Zile - Hattusas |
 |
| From 19 Zile - Hattusas |
No comments:
Post a Comment